خواندن ندارد

از زنگ تلفن خانه می‌ترسم. از لرزش گوشی. از تماس‌های بی‌پاسخ که با ۹۱۱ شروع می‌شوند. از پچ‌پچه‌های اول صبح گوشه‌ی آشپزخانه که بیشترشان خبر مرگ‌اند.

همه‌ی جرئتم را توی انگشت‌هام جمع کردم و به‌جای «بیشتر مواظب خودت باش» یک قلب گنده‌ی قرمز برایش فرستادم که گرومپ‌گرومپ می‌کرد.

ضخیم‌ترین پارچه‌ای را که توی خانه داشتیم، دور ترس‌هایم پیچیدم و توی یک چاله‌ی عمیق خاکش کردم. دست‌هایم را شستم، ضدعفونی کردم، چندتا نفس عمیق کشیدم و بااحتیاط پله‌ها را بالا آمدم. ترس‌هایم کمی قبل‌تر از من به اتاق برگشته بودند.

وقتی بغلم کردی، همه‌چیز بلافاصله به روزهایی برگشت که امیدوار و مؤمن و سرسخت بودم.